GABRIELA SZUBSTARSKA

Poezja Gabrieli Szubstarskiej

Perspektywa

Ze szczytu świat wygląda zupełnie inaczej
warto zejść
zobaczy się więcej

Wąskie uliczki
domki których okna zalotnie zaglądają w oczy

W cieniu drzwi ciekawski kot
kalimera
kalimera– z uśmiechem odpowiada greczynka
jej ruchliwe palce zastygają
na haftowanej w oliwki serwecie

Duszno i sennie

Po wyszlifowanym bruku
drepczą zmęczone minuty
w górę albo w dół
innej drogi nie ma

Po co się śpieszyć
prędzej czy później i tak
dobrniemy do mety

Lindos, wyspa Rodos

Umiejętność

słucham w milczeniu
jak z tykaniem zegara
upływa czas

słyszę jak ciemność
szuka po omacku wejścia

czemu
pomimo zamkniętych drzwi
w szczelinach gromadzi się mrok

dlaczego
jedynie czas
opanował sztukę odchodzenia

Tobie

będzie dobrze
sam zobaczysz
obudzisz się któregoś dnia
z poczuciem że jest inaczej
okaże się że ból
poszedł dręczyć kogoś innego

będzie dobrze
synowie bywają okrutni
tylko w przypływie złego humoru
i tylko czasami mówią
że nie będą marnować dnia
z twojego powodu

dzisiaj rozstałeś się z farbami
bezpowrotnie
nagle poszarzałe skulone w sobie
obrazy znaczą
wiodącą do śmietnika drogę

będzie dobrze
na pewno ktoś je przygarnie
jeśli nie wszystkie to z pewnością
kilka odnajdzie szczęście w nowym domu
odwdzięczą się kolory
odzyskają piękno

będzie dobrze
jutro kolejny zastrzyk
musisz tylko jakoś przetrwać noc
księżyc też cierpi na bezsenność
skusi cię na pogawędkę

będzie dobrze
no powiedz coś
uśmiechnij się choć
smutnym wierszem

***

suche badyle
przywiędła trawa
znów mylisz kroki

gdy dzień odchodzi
mnogością oczu las tylko dziwi
gdzieś na moczarach pobłądził ognik
i zwodzi błyskiem by chwilę potem
zniknąć nie istnieć

już zrozumiałeś że kropla rosy
to tylko woda

szkoda że milkniesz